Adım Adım ile 2009’da başladığım bağış için koşma hareketinde 2010 yılında 244 bağışçı sayısı ile en çok bağış toplama rekorunda 1. sıradaydım. Bu rekor uzun zaman kırılamadı. Daha sonra işten ayrılma vesaire gibi hayatın akışı içinde gerçekleşen şeylerden sonra Hollanda’ya geldiğimde konudan bir süre uzak kaldım burada WWF yarına koştum önce ama bizim STK’lar için koşma fikri hala ağır basıyordu. ilk denememde 3 sene önce 101 km’lik 7000 mt yükseklik içeren UTMB-CCC koşusunda ODTÜ Burs Fonu işin koştum yarışın prestiji ve havası büyüktü ama o koşumda bağış açısından tam bir fiyasko oldu. Son derece az bağış alabildim. 
Bu seneye kadar Türkiye’deki çevremin eskisi kadar geniş olmadığını ve uzaktan bu işi yapmanın zor olduğunu düşünerek bağış için koşmadım. 
Fakat bu sene annemi kaybetmem beni yeniden anlamlı bir şey yapmaya itti en iyi bildiğim ve en sevdiğim şeyi yaparak onun anısına koşmak ve onun için hayırlı bir iş yapmak istedim. 
Bu amaçla hiç düşünmeden 30 sn içinde kampanya yazısını hazırlayıp senelerce Belgrad Ormanı patikalarında potin eskittiğimiz sevgili Selçuk Koçum’a ben de varım bu sene dedim. 
Sonrası çorap söküğü gibi geldi hayatımın en güzel ve en hızlı koşusu ile Personal Best derecemi  yaptım.  Veee sonrasında da hiç ummadığım şekilde şu ana kadar 29.271 TL’lik sanırım yine benim için tek koşuda üstelik sadece 15 km koşarak bağış rekorumu kırdım. 
Artık şunu biliyorum; koşu da bağış toplama da aslında herşey gibi YÜREKLE yapılınca başarılı ve anlamlı oluyor. 
Doğada koşmak her zaman tutkum oldu olmaya da devam edecek, bu tutkuyu faydaya dönüştürebildiğim için çok mutluyum. 

ODTÜ’yü, okuduğum bölümden ziyade üye olduktan sonra hayatımda dönüm noktası olan DKSK Dağcılık ve Kış Sporları Klübü gibi kulüplerle hayatımda en çok sevdiğim şeyi ortaya çıkarmamı sağlayan sosyal açıdan da zengin bir üniversite olduğu için çok seviyorum. 

Benim hikayem traji komik...Bu benim 2nci maratonum...İlki de geçen sene idi. Bitirdiğimde "bir daha asla" demiştim. İnsan büyük konuşmamalı...
Yarıştan 1.5 ay önce ormanda Melike hocamla 32 km. uzun antremanı yaparken yanlış ayakkabı seçimi nedeniyle sağ dış bağlar zorlandı...Buz tedavisi ile ağrı geçti ama ben zorlamamak için hem koşu mesafelerini hemde antreman sayısını düşürdüm. Yarıştan 1 hafta önceki son 10k da bir sıkıntım olmadı. 
Kelle paçalarla tedaviye yarışa kadar devam ettim. 

Yarış başladı aklım bacağımda...5 km yi bitirip Dolmabahçeye gelirken ben burdayım demeye başladı...Galata köprüsünü geçtiğimde ağrım kalmadı zannedip sevinmiştim. Meğerse alışmışım o acıya...20 km ye kadar beraber geldik. Her km de artan bir sızı ile ben 30 km. yi kah koşarak kah yürüyerek geçtim ve durdum...Resmen durdum...Bana desteğe gelen bir arkadaşım halimi gördü resmen bana acıdığını yüzünden anladım. Teklifi çok cazipti..." Gel kahvaltı edelim sonra seni istediğin yere bırakayım. Kötü görünüyorsun" dedi.

Bir an aklımdan " olur" demek geçmedi değil!!! Ama bir daha  bağışçılarımdan nasıl para isteyeceğimi düşününce kendi kendime "oğlum kaldı 12 km. Bırak yürümeyi sürünsen bitirirsin" dedim ve topallaya topallaya yürümeye başladım. Yürüdükçe açıldım koşmaya niyetlendim kilitlendim tekrar yürüdüm. Sonunda Gülhane parkını geçtim ve o muhteşem son yokuşa geldim. Burayı koşacaksın ayağın kopsada koşacaksın dedim kendi kendime ve koşmaya başladım. Ağrım geçmişti herkesin zorlandığı yokuşu ben büyük bir keyifle ve neşeyle koştum. 
Hele birde bitişe yakın ODTÜ’lülerin alkışları inanılmazdı. Ben o duyguları yaşarken Mehmet Vanlı’nın müthiş fotoğrafı benim için o anı ölümsüzleştirdi. 

Bitişte eşim endişeli bir şekilde ile annemle konuşuyordu! Beni görünce rahatladı...Sonradan anladıkki benim arkadaş benim halimden çok endişelenmiş ve duygularını facebook ta yayınlamış. Annem ve yazıyı okuyanlar eşimi aramış. Oda paniklemiş doğal olarak...Konu anlaşılınca güldük ve sosyal medyanın gücüne bir kez daha saygı duyduk.

Evet bağışçı bulmak kolay değil, seneye istemek için bu sene başarmalı ve hedefine varmalısın. Bitirdiğim için huzurluyum. Kişisel derecemi iyileştiremediğim için hüzün yok değil. Çünkü hava çok güzeldi ve sorun yaşamayan hemen hemen herkes en iyi derecelerini yaptı. Seneye kısmet...

Ama her yarış (hele maraton) bir hikayedir. Bu da benim hikayem...2 öğrencinin daha doğrusu 2 pırıl pırıl gencin eğitimine destek sağladım. 
Seneye hedef 3ncü maratonda 3 gence destek sağlayabilmek!!!

Saygı ve sevgilerimle

Merhabalar,
Klasik bağış toplamada; dernekte bu işlere zaman ayırmaya gönüllü birkaç kişi eline makbuzu alıp dolaşır, iletişime girebildiklerine amaçlarını anlatıp bağış alır, karşılığında da makbuz kesip verirdi. Bu kampanyada bizim yaptığımız da aslında "makbuz kesme". 

Ben makbuz kesmek için iletişime girerken; ODTÜ'lü olmayanlardan destek istemeye
Bağış yapsın ya da yapmasın böyle bir bağış toplama yöntemi olduğunun farkına varmasına

İstendiğinde toplulukların kendi içlerinde dayanışmak için çok çeşitli yollar bulabileceklerinin görünmesine
Az vermenin de çok değerli olabileceğinin altının çizilmesine
Kampanyanın kendisinin değerli olduğunun fark edilmesine
özen göstermeye çalıştım.

Gelecek yıl için en az bir kişiyi daha "makbuzcu" olmaya özendirmeye çalışacağım... Bence ODTÜ'nün "makbuz kesme" işinde değerlendirebileceği çok büyük bir potansiyel var. Bu yıl 200 dolayında olan makbuzcu sayısı, üzerinde çalışılırsa 500'ü geçebilir.

Kampanya çerçevesinde harekete geçen herkese -beni de harekete geçirdikleri için- çok teşekkür ederim. Makbuz kesmenin yaratıcı bir biçimde gerçekleşmesini sağlayan "Kampanya sayfası" yeniliğini Derneğe her kim kazandırdıysa ona da özel olarak teşekkür ederim.

Sevgiler,

Hiç yapmadığım ve yapamayacağımı düşündüğüm bir konuyu (Koşmayı) seçip, deneyimlemek üzere yola çıkmıştım.

Son 5/6 aydır okuyarak, öğrenerek, çalışarak sonunda koşabildiğimi görmek benim için önemli ve  güzel bir deneyim oldu.

Bu hedefi güzel bir amaçla birleştirmek ise ayrı bir keyif…

Yüz yüze tanışmasak da bu platform aracılığı ile sizlerle gönül bağı kurabildiğim için kendimi çok şanslı hissediyorum.

Emeği geçen herkese çok teşekkürler… 

Sevgilerimle.

Bu yıl 3. defa maratonda 10km koştum...

Lise öğrencisi olan kızım maratona ilk defa katıldı, ODTÜ tişörtüyle koştu. ODTÜ dayanışma ve birlikteliğini yaşadı, hayran kaldı.

Az bağış toplasam da  bu ailenin bir üyesi olduğum için gurur duyuyorum.

Sevgiler.

Benim hikayem maraton kayıtları kapanmadan 3 gün önce Mehmet Ali Acartürk ile tanışmam ve onun beni maratona kayıt olup ODTÜlü öğrenciler için burs toplamaya teşvik etmesiyle başladı. Sonrasında ODTÜMİST ekibi şirketimizi ziyarete gelerek ODTÜMİST çalışmalarından bahsetti. Bu süreç maraton kayıtlarının kapanması sonrasında yaşandığından şirketimizden benden başka maratona katılan olamadı ancak ODTÜlü olan (100 kişiden fazla) olmayan birçok arkadaşım kampanya sürecimde beni destekleyerek ODTÜyü ve gençlerin eğitimini ne kadar önemsediklerini bizzat göstermiş oldular. 

İlk maraton maceram benim için bir parça yorucu geçse de hedeflediğim 2 öğrencinin 1 yıllık burs rakamına ulaşmak ve hatta geçmek en büyük mutluluk kaynağım oldu.
Gelecek yıl daha fazla katılımla daha yüksek hedeflere ulaşabilmek dileğiyle...

Sevgi ve selamlarımla.

Son dönemde “Bursiçinkoşuyorum” yanında burs için başka şeyler de yapılabilir kavramı ile dağ aktivitelerini de bu anlamda değerlendirmeye başladım. Geçen yıl Gürcistan’daki buzul çatlakları üzerinde karlı Kazbeg Dağı (5033 m) çıkışı, iki yil önce çıkılan Rusya’daki Avrupa’nın en yüksek noktası olan Elbrus Dağı (5642 m) ve üç  yıl önce İstanbul Maratonuna niyet edip tarihler çakışında gittiğim nispeten teknik Nepal’de 6119 m.lik Lobuche Peak East Çıkışı ODTÜMIST tişörtlerini taşıdığım zirveler idi. 

 
Bu aktivite, Eylül ortası koşacağım Berlin Maratonu için de iyi bir egzersiz oldu. Amacım her yıl bir 5000+ ve bir maraton, olabilirse açık deniz yüzme. Bu yıl başka yoğunluklarda burs kampanyası yapamadım ama gelecek yıl planda dağ olursa özel kampanya yapıp burs toplayacağım. Sadece İstanbul Maratonu olmuyor. Orada aynı anda bağış talep eden çok kimse var. Başka aktivitelerde kampanya düzenleyen olmadığından muhtemelen daha çok burs da toplanabilir. Bir tarafa not edelim ve farklı aktiviteleri de bu kapsamda planlarda eyleme dönüştürelim.

Ben 2017 ECON mezunlarından Emre Gülarman. Okulu ekonomik anlamda zor şartlar altında okumuş biriyim. Bunun yanı sıra ailemdeki ilk üniversite mezunuyum. 

Zor şartlar altında okumanın ne demek olduğunu az çok bilen bir insan olarak elimden geldiğince çaba harcadım. Miktar olarak çok yüksek bir rakama ulaşamasam da çevremdekileri elimden geldiğince bunalttım. Çevremde (iş yeri dahil) çok sayıda ODTÜ mezunu olmasına karşın  verilen bursun bir kişinin hayatını nasıl değistirebileceğinin ne yazık ki çok farkında değiller -belki de ben anlatamadım- Ancak küçük bir rakamla da olsa, bana çok şey katan ODTÜ'ye vefa borcumun ilk taksidini ödedim diye düşünüyorum. 

Umarım seneye çok daha yüksek bir miktarla aranızda yer alırım.
 Hepinizi selamlıyorum.

Hayattaki çoğu şey gibi biraz da tesadüfen bu gruba katılmış bulundum ve aslında benim için esas olan koşmak ve ormanda olmaktı. Burs hakkında düşünmüş ya da buna gönül vermiş değildim başta, doğruya doğru. Kampanya süreci, birilerinden para istemek ve reddedilmeyi göze almak... 11 Kasım yaklaşırken en kaçındığım işlerin ortasında buldum kendimi. Tabii sorumluluk duygusu yüksek biri olarak harfiyen yapılması gerekenleri yaptım, kampanya sayfamı açtım, hedef belirledim falan filan ama hafiften de yan çizmeye başladım. 5000 TL hedef koydum, aileden bağışlar gelmeye başladı ama hedefim karlı dağların zirveleri gibi erişilmez ve uzak göründü gözüme. Ve tabii ki başarısızlık hissi bunu takip etti. "Ne yapalım canım, elimden bu geliyor, benden bu kadar" diyecekken ve WhatsApp grubunda bu ruh halime bir anlamda yandaş ararken (olsun Özgüncüm, sen yapabildiğin kadarını yap gibi bir konfor cümlesi mesela) ve hedefimi düşürmüşken, Selçuk grupta bursiyer öğrencilerden birinin mektubunu paylaştı ya da bir diğer deyişle beni silkeleyerek kendime getirdi. O gün işyerinde tek başıma yemeğe çıkmıştım. O bursiyer öğrenciden gelen isimsiz mektubun samimi kelimelerini okudukça gözyaşlarım pıtır pıtır dökülmeye başladı ve beyaz yakalılığın yan etkisi olarak gelen kendini fazla önemseme ve dünyadaki bazı gerçekleri yok sayma hali bir an beni yapayalnız bırakıp gitti. Tanımadığım hayatların acısını, uzak görünen yakınlığımızı ve bununla birlikte neler yapabileceğimi de hissettim... Birilerinin hayatında fark yaratma ihtimali bana fazlasıyla dokundu o gün -iyi ki- yalnız çıktığım öğle arasında.

Sonrası mı... Sonrası hala içinde olduğum ve beni hayli etkileyen bir süreç olarak devam ediyor. Erişebildiğim her kanaldan birilerine ulaşmaya çalışıyorum. Tek tek mesajlar atıyorum, rica ediyorum, sembolik de olsa bağış yapmaya ikna etmeye çalışıyorum. Hiç beklemediğim insanlardan inanılmaz destek mesajları, sürpriz bağışlar alıyorum. Tüm yoga eğitmeni dostlarım en büyük destekçilerim oldu, bunu belirtmeden geçemeyeceğim. Facebook'ta da paylaştığım gibi her bir desteğin ne hissettirdiğini kelimelere sığdırmakta zorlanıyorum. "O kadar muhteşem bir şey yapıyorsun ki, her şekilde desteklendiğine eminim zaten" diyor uzaklardan bir arkadaşım, kendi sosyal medya hesabından çağrı yapıyor başka biri ve alternatifler yaratıyor devlette çalıştığı için bağış yapmaya korkan bir diğeri. İyilik çoğaldıkça kendimi daha büyük bir bütünün parçası hissediyorum, kalbim genişliyor. 

Açıkçası madalyonun bir de diğer yüzü var; "onlar kesin bu çağrımı bağışsız bırakmaz" dediklerim beni cevapsız bıraktığı için büyük bir hayal kırıklığı yaşıyorum. Şu an kırgın hissettiğim birkaç kişi ve grup var ve bu duyguyla nasıl baş edeceğimi henüz öğrenemedim. Çünkü ilginç bir şekilde yakınlarımdan ve beklediklerimden daha az (ya da hiç) beklemediğim isimlerden ise çok daha fazla destek aldım. Ama yoganın bana öğrettiği bir şey var ki o da her şeyin bir anda olmayacağı ve sürecin kıymeti.  

Evet, bu akşam itibariyle tam 17 insan bana, yaptığıma, hayalime güvendi ve kendi şartları elverdiğince kampanyamı destekledi. Her birine kendimi eskisinden de yakın hissediyorum. İçimi minnet duygusuyla dolduran tüm bu insanlara, İstanbul'da unuttuğum ODTÜlülüğümü hatırlatan tüm ODTÜMİST grubuna ve iyiliğin parçası olan herkese sonsuz teşekkürler.